AKCJA RATUNKOWA
Każdy człowiek ma prawny obowiązek udzielania pomocy. W polskim prawie karnym nie ma przepisu, który dotyczyłby bezpośrednio i wprost odpowiedzialności karnej za zaniechanie udzielenia przez laika świadczenia zdrowotnego. Dlatego też jego ewentualna odpowiedzialność w tym względzie opiera się na zasadach ogólnych. Jej podstawę stanowią przepisy określone artykułem 162 kodeksu karnego, który brzmi jak następuje:
§1. Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia
siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolnoścido lat 3.
§2. Nie popełnia przestępstwa, kto nie udziela pomocy, do której jest konieczne poddanie się zabiegowi lekarskiemu albo w warunkach, w których możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej. Bardzo duże znaczenie dla ratowania życia ludzkiego odgrywa zachowanie się osób przygodnych. To one przeważnie są pierwszymi ludźmi którzy znajdują się na miejscu wypadku i od ich umiejętności udzielania pierwszej pomocy zależy dalszy rozwój i skuteczność akcji ratowniczej. Nawet niewielka znajomość tematu zwiększa szanse na uratowanie życia człowieka. Dotyczy to również nagłych zachorowań. Podtrzymanie ważnych życiowo czynności w czasie oczekiwania na karetkę zwiększa szanse na uratowanie życia ofiary wypadku lub chorego. Czas dojazdu ambulansu do miejsca zdarzenia zależy od kilku czynników takich jak: odległość, natężenie ruchu, warunki atmosferyczne. Dlatego rozpoczęcie jak najszybciej akcji ratowniczej decyduje o jej sukcesie.

ZASADY POSTĘPOWANIA NA MIEJSCU WYPADKU
W zakładzie pracy postępowanie przedmedyczne ma przygotować poszkodowanego i miejsce zdarzenia na przybycie własnych i zewnętrznych służb ratowniczych. Z wyjątkiem pojedynczych nagłych stanów zagrożenia życia, postępowanie rozpoczyna się od wezwania pomocy a kończy na przygotowaniu zakładu do przyjęcia pomocy z zewnątrz. W dobrze zorganizowanych i zabezpieczonych przedsiębiorstwach w razie katastrofy zostanie uruchomiony automatyczny system alarmowy. Służby
zakładowe powinny działać według pokazanego schematu.
Ocena wypadku i wezwanie pomocy
Pierwszą czynnością lub etapem postępowania na miejscu wypadku jest ocena zdarzenia i zakwalifikowanie go bądź jako wypadek pojedynczy bądź jako katastrofę.
Ma to znaczenie na etapie wzywania pomocy z zewnątrz i podejmowania decyzji o ewakuacji. Zgodnie z przyjętymi zasadami, do pojedynczych wypadków wzywa się pogotowie ratunkowe, a do katastrof straż pożarną.
Liczyć się przy tym należy z możliwością przejęcia kierownictwa nad akcją przez ratowników straży pożarnej na różnych jej szczeblach administracyjnych, w zależności od wielkości katastrofy. Istotnym elementem wstępnego postępowania jest ustalenie czynnika powodującego wypadek czy katastrofę.
 
Ocena wypadku i wezwanie pomocy
Do najgroźniejszych należą takie czynniki, które trwają w czasie akcji ratowniczej. Czynniki, takie jak ogień, gaz czy trujące płyny, są aktywne do czasu zneutralizowania ich i najczęściej ewakuacja poszkodowanych i pracowników jest wówczas konieczna. Zawsze należy pamiętać, zwłaszcza w sytuacjach szczególnie niebezpiecznych, o zapewnieniu bezpieczeństwa sobie i poszkodowanym oraz o wezwaniu pomocy zgodnie z obowiązującymi zasadami.
Równie istotnym elementem wstępnego postępowania jest opieka nad osobami, które uległy panice . Osoby takie należy zaliczać do poszkodowanych, mimo że nie mają urazów. Pozostawione bez opieki, są niebezpieczne dla siebie i innych, dość często doznają urazów w czasie chaotycznej ewakuacji.